Ramayapatnam beach

Het is nu mijn beurt om een verslag te schrijven (Jelle). Nu hou ik op zich wel van lezen. Schrijven daarentegen is niet écht mijn ding. We zijn bij ons verhaal pas bij zondag gebleven dus nog heel wat in te halen.

Elke dag hadden we een plan gemaakt, anders loopt alles in de soep, soms moeten we ook weleens van ons plan afwijken, want dan komen zij (de Indiërs) met andere plannen tussendoor. Er hangt ook bijna nergens een klok, logisch, zij hebben de tijd. Gelukkig zijn wij vrij soepel, dus met een beetje geven en nemen zitten onze dagen met hen boordevol.

Zondag morgen zijn we afgereisd naar Ramayapatnam. Het is niet zo heel ver weg bij Sarita's geboorte dorpje vandaan. Als de mensen een vrije dag hebben gaan ze vaak naar dit dorpje wat aan de kust ligt, pootje baden, echt zwemmen doen ze niet. Sarita en ik werden uitgenodigd om te ontbijten door een Evangelist, Selva Raj. Hij woont hier met zijn vrouw. 

Onderweg naar zijn huis liet hij ons de polikliniek zien. Het was nu leeg en verlaten. Het ziekenhuis was met de grond gelijk gemaakt. Het was vroeger van Americaanse zendelingen. Bij de polikliniek aangekomen stonden daar 2 vrouwtjes zij waren vroeger in dienst van de Amerikaanse zendelingen. Beiden hebben op mij gepast. Alweer een bijzondere ervaring om hen te ontmoeten.

De Amerikaanse zending had ook een kerk.

Voordat we naar het strand nog even zonnebrand creme gebruiken. Hari Babu (één van de tolken) vond het ook nodig om zich in te smeren. 

Lunch Deelde we met familie, broers, zwagers, zus, schoonzussen, oom, tantes, neven, nichten. Het was een hele groep, ik denk wel 100 man.

Op naar het strand, Sarita voelde haar net als Maxima in India, we mochten niks zelf doen, handen en voeten werden voor ons gewassen, we kregen geregeld drinken aangeboden, tassen werden gedragen voor ons. Elke dag kreeg Sarita een Indiase haarstyle aan gemeten met verse bloemen in haar haar. Er ontbrak niks en dat allemaal door familie en vrienden die behoren tot de laagste kaste.

Ze zorgen echt geweldig voor ons.

Humor kende ze ook: , Sarita was telkens haar zonnebril kwijt.

Familie foto's 

Terug van het strand hield Sarita's neef (rechts) een kort preekje.

Het leek ons gelijk een mooi moment om de cadeautjes die we mee hadden gebracht uit Nederland te delen met de familie. Ze waren erg blij.

We wilden graag weer voor het donker thuis zijn (in het hotel, te Ongole) het is een uurtje rijden.

Tot de volgende blog, 

Groeten, Jelle (en Sarita)