Aankomst Ongole/hotels/familiedagen/afscheid nemen

Na een heerlijk ontbijt vertrokken we per taxi met onze koffers richting  Ongole waar we een hotelkamer hadden geboekt in een grand hotel. De reis duurde 3 uurtjes. Heerlijk om even bij te komen en ons voor te bereiden op het volgende doel, mijn familie weer te ontmoeten. in 2016 ben ik voor het laatst geweest, voor Jelle was het al wat langer geleden 2013. Eenmaal in het stadje Ongole aangekomen was het even zoeken waar het hotel was. Toch gevonden ergens in een zijstraatje . Bij binnenkomst zag het er niet uit zoals het op de website stond. Maar nog niet opgeven dacht ik, misschien vallen de kamers wel mee. De manager ging mee en liet ons de kamer zien. Jongens wat schrok ik. De foto's op de website waren toch anders. We vroegen om een andere kamer. Maar ook dat was het niet, klein, vies en de beestjes  krioelden in et bed. We werden met rust gelaten. Ik zei geen koffers openmaken. We moeten hier weg. Terug naar het hotel waar we onze eerste en tweede keer verbleven, in 2013 en 2016 Gelukkig hadden we vrienden in Ongole wonen die kwamen ons ophalen, weg uit dat vieze hotel, ik wilde er geen seconde langer blijven. Heel jammer voor de manager van het hotel maar dan had hij dit maar niet moeten voorstellen aan ons.  In het vertrouwde hotel Sarovar geheten was het oud en vertrouwd. Het interieur was nog hetzelfde, inclusief de baas. Hij herkende ons. En toen we met onze vrienden gingen lunchen in het restaurant van het hotel, was de chef die even met zijn ogen moest knipperen maar hij zei,Yes familie Kaptain. Ook wij waren verbaasd dat hij ons nog kende. Ik voelde me een stuk beter. Na de lunch gingen onze vrienden naar huis om hun kinderen op te halen van school. 's Avonds hadden we afgesproken om een lichte diner te eten bij hun thuis. Zo konden wij even bijkomen.  En 's avonds werden we opgehaald, onze vriend Leela had een eigen auto wel makkelijk, alhoewel we het niet erg vonden om de gele autootjes te pakken met hun zwarte daken, maar het was donker en dan is het beter om een taxi te bestellen of nog beter dat je vrienden je op komen halen.  Wat was dat leuk om de meiden terug te zien en zo groot geworden. Leela heeft jaren gewoond in Nederland en we zochten elkaar op, maar nu voor het eerst samen met hem en zijn gezin in India te bezoeken was ook heel fijn. Leela kennen al sinds onze begin van onze start zoektocht naar mijn biologische familie. Met zijn broertje Raja Sekhar had ik natuurlijk het allereerste contact. Hem gaan we later deze dagen ontmoeten. Na het eten gingen we ook weer gauw terug naar het hotel. Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt, met een dosa en idli met chutneys (scherpe, sausje) konden we op pad. Raja Sekhar zou ons brengen naar ons dorpje.  Op de heenweg had ik een klein verzoekje, om eerst even te stoppen in een dorpje in de buurt. We zouden er toch langs komen had ik in Nederland al gezien. Na een 3 kwartiertje rijden kwamen aan bij het dorpje . Wat was mijn doel? Gewoon kijken en het terug te vertellen aan een goede vriend hier in Nederland, hij is ook geadopteerd ongeveer tegelijkertijd met ons. Maar dat onze geschiedenis zoveel naast elkaar liepen en dat onze  Indiase families zo dichtbij elkaar woonden was verrassend mooi en bijzonder. We hebben nog steeds contact en af en toe bellen we elkaar even op. Heel fijn dat contact er nog is, Jeddi ! Dat blijven houden hoor! In zijn dorpje aangekomen werden we meteen hartelijk verwelkomt en ze wisten meteen voor wie we kwamen want ook in zijn dorpje was er maar 1 jongetje geadopteerd naar het buitenland. Dus we hoefden geen lang verhaal te houden, dat deden zij wel, er kwam een heleboel los bij die mensen, heel bijzonder dat ze dat deden, aan wild vreemden, maar ze vertrouwden ons, we hadden foto's bij ons dus ze konden wel zien dat we de waarheid spraken. Gelukkig hadden we Raja Sekhar bij ons die vertaalde maar niet alles onthouden wat ze zeiden, maar het belangrijkste was dat ze even hoorde dat het met Jeddi goed ging en ze waren heel dankbaar dat we hen bezochten, ze hadden van alles uit hun huisje gehaald, stoelen, water kregen we aangeboden, we mochten blijven lunchen, maar we werden verwacht door mijn familie. Nadat we telefoonnummers hadden uitgewisselt vertrokken en werden met een hartelijke lach uitgezwaaid, ik zeg missie geslaagd!

Op naar mijn familie die met smart zaten te wachten. En daar aangekomen werden we tegemoet gekomen met bloemenslingers die we om kregen en met trommel en dans werden we het dorp binnen geleid. Overweldigend, ontroerend en blij om hen weer te zien. Mensen waren ouder geworden, kinderen groter en nieuwe kleine nichtjes en neefjes. Een van mijn broers had inmiddels een stenen huis gebouwd waar hij in woonde samen met zijn vrouw. Daar was het feest. alles was al versiert de straat met mooie tekeningen en de bloemen die over ons heen werden gegooid we waren zelf wandelende bloemen geworden. Basis schoolkinderen hadden vrij gekregen. Zoveel familie en blije gezichten. Toch werd de blijdschap even verstoord, ik miste een paar familieleden en vroeg naar hen, zoals mijn zus ik dacht ze komt morgen wel of overmorgen met haar familie zij wonen in een andere plaats.  Ze vertelden dat mijn zus overleden was, ouderdom, zij was de oudste van ons en ze was 100 procent mijn eigen zus, ik dacht altijd dat zij een halfzus was. Dus dat raakte me wel erg, maar ik dacht nu niet gaan treuren ik zag alle familieleden die er nog wel waren en daar was ik erg blij mee, hen kon ik nog wel een knuffel geven of een arm op de schouders leggen of een nichtje of neefje aan de hand nemen. Over een andere broer, tweede in de rij daar wist ik het wel van dat hij overleden was, kort na mijn vorige bezoek in 2016 was hij overleden. Dus ik heb nog 3 broers over, net als mijn Nederlandse 3 broers. Maar na het droevige nieuws werd er een taart op tafel gezet. Het was mijn verjaardag zeiden ze, ik was niet in mei geboren, maar in december en ook niet in 1975 maar in 1974 dus dat was een rare gewaarwording. Dus nu moet ik 2 keer in het jaar mijn verjaardag vieren. Taart snijden en uitdelen aan mijn broers en schoonzussen dat gebeurt natuurlijk niet zoals in Nederland, maar je snijd een stukje af en dat stop je in de mond van de ander. En omdat we dat niet zo gewend zijn ging dat allemaal op zijn Nederlands...dat vonden ze allemaal erg grappig, want ze lagen dubbel van het lachen. Ondertussen dat ook zij taart gingen eten verdeelden wij onze cadeautjes onder de broers uit. We hadden een blik speculaasjes meegenomen voor ze en later hebben we ze nog een envelop met geld gegeven. Oh ja we hadden de laatste kerstmutsen mee genomen die er nog in de winkels lagen, dat vonden ze ook erg leuk. Zelf doen ze niet veel aan Kerstfeest zoals hier in het westen gedaan wordt, met oud en nieuw wordt daar wel meer aan gedaan. We kregen ook een lunch aangeboden. Rijst met vis en kip en heerlijke druiven. We hebben toen nog wat gelopen in het dorpje, mijn vaders huisje/hutje bekeken. Op de andere dagen hebben we een fijne tijd met de familie gehad veel gepraat en gelachen, spelletjes met de kinderen gedaan, naar het strand geweest. We mochten niet te lang op het strand verblijven en zeker niet zwemmen, de politie liep daar zijn rondes te doen en stuitte zo op onze groep en vroeg wat we deden en natuurlijk wilde hij ook met ons even op de foto, alsof wij beroemde mensen waren, maar zo had hij ook weer een verhaal te vertellen op het kantoor. Maar hij waarschuwde ons dat we weer op tijd weg moesten want er waren cyclonen in aantocht. We hebben prachtige foto's gemaakt en veel plezier gehad samen met de familie. Maar aan alles komt een einde zo aan de bezoeken aan het dorpje, maar nu met meer telefoonnummers opzak namen we afscheid en beloofden hen straks als we in Nederland zijn wat meer contact te houden door af en toe een berichtje of te bellen. Nou ik kan je nu al vertellen ze hebben ons wel gevonden, we worden zo u en dan middenin de nacht gebeld, ze weten niet dat er tijds verschil is. Maar door dan een smiley te sturen van een slaappoppetje begrijpen ze het wel. We moesten beloven dat we de volgende keer met onze kinderen en kleinkind moesten komen en dat we hun dialect beheersen. zodat we nog beter konden communiceren. Beloven kunnen we niet maar ons best gaan we doen zeiden we. Terug naar het hotel. We hadden geen warm en voor de lokale mensen is dat misschien wel te doen, maar wij zijn toch wel een beetje verwende westerlingen, dus weer opzoek naar een ander hotel. Dat vonden we met behulp van onze trouwe vrienden. As we die niet hadden...We gingen nog een dagje naar een andere stad waar mijn derde broer woont, maar waar ook mijn schoonzus woont waarvan mijn broer overleden was. Ook daar werden we weer hartelijk binnen gehaald, met trommels en bloemen. En daar kwam ook een taart te voorschijn. En deze 2 gezinnen hadden ook weer hun eigen kinderen met kleinkinderen. Dus ook weer een heleboel familie foto's gemaakt. En met hen hebben we ook een fijne dag beleefd.

Daar hebben we ook een strand bezocht daar waren een paar visser mannen bezig. Wel leuk om te zien hoe zij dat deden. 

En 's avonds hadden we afgesproken dat we met onze vrienden met hun vrouwen en kinderen een afscheids diner te eten. Heel gezellig zo samen. 

De volgende dag zou het laatste gedeelte van onze reis in India beginnen.  Er stond een lange autorit op het programma. van Ongole naar Hyderabad. We zouden in Hyderabad weer ons voegen aan de groep. De broer van de andere broer uit Vijayawada zou trouwen. Daar hoop ik de volgende keer over te vertellen. 

Ook deze keer zal ik nieuwe foto's plaatsen, die zijn te vinden onder laatste foto's